دلم برای نقاشی های كودكی تنگ شده
برای آسمان آبی
زمين سبز پر گل
خانه ای با شيروانی قرمز...
برای آدمهای هميشه خندان
و پرنده های در حال پرواز...
در اين روزهای خاكستری
كنار اين همه آدم عبوس
و آسمان بی پرنده
دلم هوای روزگار كودكيم را كرده
روزهای خيلی دور
رويايی گم شده...
آه مادر
نگاهم كن
من هم مثل تو
اين روزها چقدر پير شده ام